Hij heeft zo lijkt het nog niet eerder een glijplank gezien. Als hij op een gegeven moment ziet dat Süheyla, ruim 2 jr. van de plank naar beneden glijdt begint hij helemaal te stralen. Zijn stralen gaat samen met een enorme verwondering. Alsof hij werkelijk een wonder voor zijn ogen ziet gebeuren. Hij loopt naar de plank, klimt erop zonder enige acht te slaan op Süheyla en glijdt op zijn buik naar beneden. Zijn hele lichaam jubelt. Hij herhaalt het keer op keer. Ik zeg tegen Süheyla en haar moeder: 'Laat Isaac maar even hij heeft iets nieuws ontdekt dan mag jij zo weer'.

Isaac laat het glijden even voor wat het is en gaat op onderzoek uit. Het lijkt er meer op dat hij de aandacht van zijn moeder wil trekken die met een andere moeder zit te praten. Isaac loopt naar de kantoorruimte, doet de deurklink, hij kan er net bij, naar beneden en gaat naar binnen. Hij kent de kamer want de moeders stallen daar hun kinderwagens. Maar Isaac is geïnteresseerd in de printer die daar op de grond staat. Ik ga op mijn hurken naast hem zitten. Hij wijst. 'Ja dat is de printer', zeg ik. ( ik denk over mijzelf: radiocommentator zijn!)

Isaac doet een paar stapjes naar de zijkant van de printer en kijkt naar de achterkant van 't apparaat. 'Daar zitten de snoeren en de stekkers', zeg ik. Hij kijkt me aan. Doet weer een paar stapjes terug naar de voorzijde van de printer en legt zijn wijsvinger op het papier in de open papierlade. 'ja dat is het papier van de printer'. Dan gaat de wijsvinger naar de toetsen voor het aan en uitzetten en dergelijke. 'Dat zijn de knopjes van de printer', zeg ik. Ik blijf intern rustig en probeer waar te nemen wat zijn intentie is. Hij kijkt mij ook aan met een blik van wat vindt zij hiervan. We onderzoeken elkaar 😊 .

'De printer is voor grote mensen', zeg ik, 'kom laten we naar de speelruimte gaan'. Isaac huppelt het kantoor uit. Op weg naar de speelruimte komt hij langs de garderobe. Daar staat de nepkerstboom met ballen en nog te wachten om opgeruimd te worden. Isaac loopt naar de kerstboom toe en wijst de ballen één voor één aan. En ik benoem ze één voor één. 'Dat is de kerstbal, dat is de rode kerstbal en dat is een kerstbal met glittertjes. Heb jij ook een kerstboom in huis?', vraag ik hem. Jaa knikt hij vol overtuiging.

Ik kom uit mijn hurkzit omhoog en vraag Isaac: 'Zullen we mama weer gaan opzoeken?'. Hij rent de garderobe uit naar de glijplank in de speelruimte.

Wat een genot is 't om (eerst) contact te maken met het kind ipv meteen allerlei grenzen aan te brengen: Nee, niet doen, blijf af, voorzichtig dat kan kapot! Ik was echt in gesprek met Isaac. Hoewel hij thuis bij zijn ouders het Tigrinya hoort en niks terug zei op mijn woorden, begrepen we elkaar heel goed. Het gesprek tussen een volwassene en een 2 jarige gaat niet over begrip/kennis van woorden. Het is een veel omvattende communicatie. Elkaar aanvoelen, de ruimte geven, elkaar ZIEN!